OPINIE (15 augustus 2020) – Vandaag, 15 augustus, herdenken we de capitulatie van Japan en het einde van de Tweede Wereldoorlog. Ten gevolge van de Japanse bezetting lieten ongeveer 25.000 Nederlanders het leven. Krijgs- en burgergevangenen en Buitenkampers (hoofdzakelijk vrouwen en kinderen) hieven van Birma tot Batavia het Wilhelmus aan.
Twee dagen na de capitulatie riepen Soekarno en Hatta, onder druk van militante, nationalistische Indonesische jongeren, de Republiek Indonesië uit. Het zou het startschot vormen voor wat later de Bersiap-periode is gaan heten. Bersiap, dat Maleis is voor “Wees paraat!” of “Geef acht!”, was een uiterst gewelddadige episode, die tussen ongeveer oktober 1945 en medio 1946 op z’n hoogtepunt was.
Gedurende de Bersiap zaaiden Indonesische strijdgroepen en criminele bendes dood en verderf in Nederlands-Indië. Vele duizenden (Indische) Nederlanders zijn tijdens deze periode door Indonesiërs ontvoerd, gemarteld, verkracht en vaak in stukken gehakt, getjintjangd.
De slachtoffers vielen vooral onder vrouwen en kinderen, soms zelfs baby’s. Zij vormden een makkelijke prooi, omdat hun mannen in concentratiekampen zaten, nu beschermd door hun eertijdse Japanse cipiers.
Onduidelijk is nog steeds hoeveel Indische-Nederlanders precies zijn vermoord gedurende deze periode. De ondergrens is 5.000 oplopend tot 30.000 doden en 15.000 vermisten. Niet voor niets noemen internationaal toonaangevende historici als William Frederick en Robert Cribb deze etnische zuiveringen een genocide.
Om een idee te geven: extrapoleren we het aantal slachtoffers naar het naoorlogse Nederland van 10 miljoen inwoners dan zouden hier te lande 100.000den slachtoffers zijn gevallen. Dan hebben we het niet eens gehad over de vermoorde Chinezen, Molukkers en andere etnische minderheden. Het is tot op heden onduidelijk hoeveel dat er zijn geweest. Dat het een ramp was van ongekende omvang is zeker.
Toch weten veel Nederlanders niets over deze periode en helaas neemt die kennis ook af onder jonge Indische Nederlanders. In het toch al vijandige klimaat rond ons koloniale verleden wordt de aandacht telkens gericht op vermeende Nederlandse oorlogsmisdaden, terwijl de Indonesische misdaden tijdens de Bersiap in voetnoten worden weggemoffeld.
Velen weten niet dat de Bersiap een belangrijke overweging was voor de Nederlandse regering om garanties te vragen aan de Indonesiërs op orde en rust. Dekolonisatie was altijd het uitgangspunt van de Nederlandse regering na 1945. Den Haag streefde naar een geleidelijk en ordelijk bestuurlijk en militair vertrek uit Indonesië. Dat na het mislukken van de talloze onderhandelingspogingen uiteindelijk de Nederlandse Krijgsmacht is ingezet, wordt nu ten onrechte afgedaan als een verwerpelijke poging tot rekolonisatie van Nederlands-Indië.
Zo zijn Indische Nederlanders, na eerst slachtoffer te zijn geworden van de Japanners, en later van de Indonesische strijdgroepen, nu slachtoffer van de heersende anti-kolonialistische geschiedschrijving. Zij worden afgedaan als racistische uitbuiters en koloniale onderdrukkers die hun verdiende loon hebben gekregen.
Op deze dag, 15 augustus, tonen wij in ieder geval ons respect voor het lijden van onze ouders en grootouders in Indië. Opdat wij de slachtoffers van de Japanners en de Indonesische strijdgroepen nooit vergeten.
Hans Moll, voorzitter Federatie Indische Nederlanders (FIN)
Bron: De Telegraaf
Moll: "Zelfs de geschiedschrijving over vml Nederlands-Indië wordt nu gekaapt" #WOII #Bersiap #15augustus1945 #ikherdenkhttps://t.co/HQmKt8AgeG
— Federatie Indische Nederlanders (@FederatieIndo) August 14, 2020
