INGEZONDEN (20 januari 2022) – 75 jaar lang was het begrip Bersiap in Nederland bekend als de chaotische periode van bijna een half jaar na het uitroepen van de onafhankelijkheid in Indonesië . Ook ruimschoots bekend dat dit de periode was waar duizenden onschuldige voornamelijk vrouwen en kinderen op een beestachtige manier werden afgeslacht. Onbeschermd, want er waren geen Nederlandse militairen ter plekke en de jonge onafhankelijksheidspartij van Soekarno had nauwelijks grip op de ontwikkelingen in deze maanden.
Bersiap is onbekend gehouden in Indonesië voor de grote massa want wie wil nu smet op de start van de onafhankelijkheid? Lees ouders of grootouders. Wie ook maar een beetje bekend is met de Indonesische cultuur weet wat gezichtsverlies / schaamte betekent in deze samenleving. De gastcurator van de tentoonstelling weet heus wel wat er gebeurde in deze periode. Misschien moet hij eens een tentoonstelling in Djakarta proberen op te zetten over de gebeurtenissen in 1965 in zijn land of Timor 1998 / 1999.
Om elkaars geschiedenis te begrijpen of een start daar mee wil maken moet men beginnen bij het begin. Daar uit kwamen de gevolgen uit voort; lees het geweld in de periode van 1946 -1949 van beide partijen. Maar eerst de naakte waarheid van Bersiap. Alle Indische families hebben, helaas, te maken gehad met Bersiap en voelen de littekens tot de dag van vandaag. De woke beweging bij deze tentoonstelling (gastcurator, hoogleraar Remco Raben) en mevrouw Yvette Kopijn vandaag zouden er goed aan doen met overlevenden van Bersiap in gesprek te gaan als eerste stap voordat we het grote geheel / context eens bespreken.
Het siert de directie van het Rijksmuseum op terug te komen op een fout; een eigenschap die helaas dun gezaaid is in Nederland en de wereld van vandaag.
Arthur Hooghwinkel
