OPINIE (16 augustus 2022) – Maandag 15 augustus was het weer tijd om de slachtoffers te herdenken, die gevallen zijn in Indië in de Tweede Wereldoorlog.
Ik ging niet naar Den Haag waar ze altijd worden herdacht. Er waren niet alleen privéomstandigheden waardoor ik niet kon, er was ook de aanwezigheid van de Indonesische ambassadeur. Hij mocht direct na Rutte een krans leggen bij het Monument.
De Indonesische ambassadeur!
Na Rutte, de historicus wiens vader Kniller was. Die man heeft ook een persoonlijke ethiek van bedorven modder.
Nadat mijn moeder in het kamp bevrijd was liep ze met mijn zuster naar buiten, de vrijheid tegemoet. Dacht ze. “Ga terug, Koks, ga terug,” waarschuwden vrouwen.
“Waarom?”
Even later werden door Indonesische ‘vrijheidsstrijders’ vermoorde en verkrachte Nederlandse vrouwen teruggesleept naar het kamp. De vrouwen moesten door de Japanse krijgsmacht beschermd worden – over ironie gesproken. In de dagen die volgden zag mijn moeder ontmande mannen, onthoofde mannen, mannen wier hart was doorboord met bamboepijlen. Het waren puur racistische moorden op Nederlanders en Chinezen.
De http://www.federatie-indo.nl/siap/Bersiaptijd wordt nu in de officiële geschiedenis weggemoffeld, want historici vinden achteraf dat die vrijheidsstrijders gelijk hadden; ze vochten immers tegen de kolonialisten. En zoveel doden zijn er niet gevallen zegt men, tussen de 5000 en 30.000. Juiste aantallen zijn niet te geven omdat de vrijheidsstrijders niets archiveerden, deels omdat ze analfabeet waren.
Omdat alle herdenkingen momenteel vooral uitingen moeten zijn van politiek correcte bedoelingen, kun je je afvragen wie en wat we nog herdenken. Wie herdenkt die ambassadeur? Hij maakt uiteraard geen excuses. Waarom zou hij ook? Hij heeft gewonnen. Het kan niet anders dan dat hij denkt aan die zogenaamde vrijheidsstrijders die het gemunt hadden op de Nederlanders, bijvoorbeeld op de vader van Rutte.
Rutte zal zeggen: “We herdenken alle slachtoffers die gevallen zijn in Indië.”
Wel ja, wat herdenk je dan eigenlijk nog? We kunnen ook alle slachtoffers ter wereld van de Tweede Wereldoorlog herdenken. Daarna alle slachtoffers die ooit in oorlogen zijn gevallen. Vervolgens alle slachtoffers die nog in oorlogen zullen vallen.
Ik herdenk dus maar weer op mijn eigen manier.
Mijn kleinkinderen vertel ik een verhaal over hun opa, overgrootvader, oma en tante. Niet gruwelijk, wel spannend. Misschien lees ik nog een brief voor van mijn vader. Niet de hele brief, maar een passage. En ik laat de foto’s zien en ik vertel over oorlog in het algemeen. Als ik hun belangstelling nog heb.
Theodor Holman,
bestuurslid Federatie Indische Nederlanders (FIN)
Dit stuk verscheen eerder in Het Parool.
Het stigmatiseren van oorlogsslachtoffers, zoals de welbekende historici en academici doen, is op zichzelf al een feitelijke MISDAAD.
En we zullen ons tegen de propaganda en het onrecht blijven verzetten. 🙏
Truth will prevail.