DEN HAAG (5 februari 2021) – De driedelige NTR-documentaire ‘Revolutie in Indonesië’ ligt onder vuur. Vooral onder Indische Nederlanders klinkt verontwaardiging, omdat de Bersiap grotendeels wordt verzwegen. Hans Moll, voorzitter van Federatie Indische Nederlanders (FIN), noemt de serie in De Telegraaf een “anti-Nederlands/Indisch document”.
De documentaire, over de totstandkoming van het laatste boek van de Belgische schrijver David van Reybrouck, wordt de Bersiap slechts kort aangestipt, terwijl dit Indonesische geweld juist allesbepalend was voor het verdere verloop van de dekolonisatie van voormalig Nederlands-Indië. Moll hekelt het feit dat de serie vrijwel volledig voorbijgaat aan deze periode en het leed dat (Indische) Nederlanders toen is aangedaan. De serie, die in totaal 151 minuten duurt, besteedt nog geen 40 seconden aan de Bersiap. De kijker wordt niets verteld over wat er tijdens de Bersiap is gebeurd, wie de daders waren, dat er werd gemarteld, verkracht en gemoord of hoeveel slachtoffers daarbij zijn gevallen. “Dat is opmerkelijk, want de Bersiap was misschien wel de voornaamste reden om de Nederlandse krijgsmacht grootschalig in te zetten in voormalig Nederlands-Indië” aldus Moll.
Bersiap is Maleis voor “Wees paraat” of “Geef acht!”. Het is de strijdkreet van Indonesische organisaties en bendes, die vrijwel direct na de capitulatie van Japan dood en verderf zaaiden onder met name niet-Indonesiërs in voormalig Nederlands-Indië. Gedurende deze uiterst gewelddadige periode zijn duizenden (Indische) Nederlanders op gruwelijke wijze gemarteld, verkracht en vermoord door Indonesiërs, vanwege hun Nederlandse c.q. Europese etniciteit. Het exacte aantal Nederlandse slachtoffers is tot op heden onduidelijk. De schattingen variëren tussen de 5.000 en 30.000 doden en 15.000 vermisten. Het was tegen deze gewelddadige achtergrond dat de regering in 1947 besloot om de Nederlandse Krijgsmacht grootschalig in te zetten in voormalig Nederlands-Indië.
FIN heeft de NTR vanzelfsprekend om een reactie gevraagd, maar de omroep houdt zich tot op heden onbereikbaar voor commentaar.
Update 5 februari 2021 10:20:
In een reactie laat David van Reybrouck weten te begrijpen dat sommige kijkers teleurgesteld zijn “over de wijze waarop de revolutie in de tweede aflevering van de serie werd verbeeld”. Toch vindt Van Reybrouck de kritiek op zijn persoon “wat vreemd”, omdat hij niet verantwoordelijk zou zijn voor de documentaire. Volgens Van Reybrouck besteed hij in zijn boek ruim aandacht aan de Bersiap.
Update 8 februari 2021 08:45:
In een reactie benadrukken regisseurs Marlou van den Berge en Djoeke Veeninga dat zij “niet hebben laten zien dat dat leed [Bersiap, red.] er niet zou zijn geweest”, maar dat zij er “bewust” voor hebben gekozen om “deze periode vanuit een ander perspectief te laten zien”. Van den Berge en Veeninga zeggen het “oprecht” te “betreuren (…) wanneer mensen zich gekwetst voelen”.
NTR-serie ‘Revolutie in Indonesië’, over het laatste boek van @Davidvanrey, onder vuur #bersiap #ikherdenk https://t.co/WVkBF17pQt https://t.co/HzU6h0nBwa
— Federatie Indische Nederlanders (@FederatieIndo) February 5, 2021
Tags: Bersiap, David van Reybrouck.
In de ogen van de internationale publieke opinie staat de Indonesische republikeinse regering moreel sterk, met het Atlantisch Handvest van 14 augustus 1941 achter zich. Kort samengevat staat daarin dat elk volk het recht heeft om zichzelf te besturen. (bron: IHC). Na de onafhankelijkheidsverklaring van 17 augustus 1945, brak er een revolutie in Indonesie uit. Revoluties worden vrijwel altijd in gang gezet in naam van het volk. Maar zo het volk al van aanvang af greep heeft op de gebeurtenissen weet het die zelden te behouden. Doorgaans gaat een elite er met de «volkswil» vandoor, en wordt de meerderheid er geen haar beter van. Hoe meer egalitair en bevlogen revoluties beginnen, des te vaker lijken ze te eindigen in despotisme en terreur. Dat was het geval met de moeder der revoluties, de Franse van 1795, en met de Russische Revolutie van 1917. Ook de Indonesische revolutie en bersiap is ertoe te rekenen. Men zegt wel: de revolutie eet zijn eigen kinderen. (Bron: Wikipedia).
Het is wel speculatief om de Bersiap als “misschien de voornaamste reden te noemen de Nederlandse krijgsmacht in Nederlands-Indie in te zetten”. Die Rechtvaardiging van het ingrijpen vind ik nergens terug in het Nederlands-Indisch beleid. Ltnt-GG Van Mook besteedde weliswaar veel woorden aan Herstel van de (Economische) Orde en het (Koloniale) Gezag, maar aantoonbare interesse in de Bersiap en haar slachtoffers ontbreekt bij hem en Nederlandse politici.
Al jaren wordt gespeculeerd over het “Precieze” aantal Nederlandse slachtoffers, van de Bersiap, inclusief Indo-Europeanen. In de archieven zijn de namen van minstens 15000 slachtoffers terug te vinden. Hopelijk zal het dekolonisatieproject een definitief geloofwaardig getal kunnen aangeven.
Geweld gericht tegen “niet-Indonesiers” vanwege hun Nederlandse c.q. Europese etniciteit klinkt best post-modern, maar zegt niets over de slachtoffers. De Bersiap was juist gericht tegen Nederlanders, w.o. Indo-Europeanen, en hun vermeende sympathisanten, w.o. Indonesiers (Inlanders) en vooral Chinezen (Vreemde Oosterlingen). De laatsten is een vergeten groep in onze gezamenlijke geschiedenis.
Met alle respect, maar het is nogal speculatief om te beweren dat de Bersiap niet de voornaamste reden was om de Nederlandse strijdkrachten in toenmalig Nederlands-Indië in te zetten. U miskent daarmee niet alleen officiële overheidsinformatie, maar ook hetgeen de soldaten van hogere hand is verteld. De term ‘Bersiap’ (in letterlijke zin) is toen door de overheid weliswaar sporadisch gebezigd, maar dat lijkt vooral het gevolg van de toen relatieve onbekendheid met deze term (die overigens pas later synoniem is geworden voor wat wij nu onder de Bersiap(-periode) verstaan). In de officiële overheidscommunicatie sprak men daarom van “chaos en geweld” als voornaamste reden om het Nederlandse leger in te zetten. Dit wordt ook bevestigd door de Nederlandse veteraan in de serie van Van Reybrouck. Me dunkt dat achter de schermen ook economische motieven meespeelden. Economische misère heeft immers vaak onvermijdelijk ook sociale onrust en geweld tot gevolg. Om nu officiële overheidscommunicatie zonder meer terzijde schuiven, door net te doen alsof dit slechts “overheidspropaganda” betrof, vindt geenszins ondersteuning in de feiten en andere beleidsdocumenten. Feit blijft dat er sprake was van chaos en onrust in voormalig Nederlands-Indië en dat de Nederlandse overheid zei daar met het inzetten van het leger een einde aan te willen maken. Uw suggestie dat de inzet van de Nederlandse militairen louter/vooral was ingegeven door economische motieven mag dan tegenwoordig misschien gretig instemming vinden onder de kritiekloze massa, het blijft zeer simplistisch. Van iemand die al jaren de Bersiap zegt te bestuderen valt me dat behoorlijk tegen. Wie stelt moet bewijzen. Tot op heden is geenzins aannemelijk gemaakt, laat staan onomstotelijk vast komen te staan, dat de Bersiap niet een van de voornaamste redenen was om het leger in te zetten. Alle bronnen overziend lijkt het er dan ook veeleer op dat de Nederlandse overheid op meerdere fronten Indonesische onruststokers, terroristen, misdadigers en misschien ook een paar ‘vrijheidsstrijders’, de wind uit de zeilen wilde nemen en zo (Indische) Nederlanders, Chinezen, andere etnische minderheden en niet in de laatste plaats de lokale bevolking trachtte te beschermen tegen wetteloosheid, willekeur, vervolging en geweld. Daar is de Nederlandse overheid misschien uiteindelijk niet zo goed in geslaagd, het geweld ging immers nog lang door en velen onschuldige burgers lieten het leven, maar om nu te beweren dat het “(Koloniale) Gezag” geen “aantoonbare interesse” had in de Bersiap en de veiligheid van zijn onderdanen is niet alleen grotesk, maar ook in strijd met primaire bronnen.
Dat er tijdens de Bersiap, naast (Indische) Nederlanders, Chinezen en Molukkers ook Indonesiërs zijn omgebracht doet niets af aan het feit dat de Bersiap in de eerste plaats gericht was tegen niet-Indonesiërs en dat aan de Indonesische verkrachtings-, martel- en moordpartijen racistische motieven ten grondslag lagen. (Indische) Nederlanders werden gedurende die periode afgeslacht vanwege hun Nederlandse c.q. Europese etniciteit. Dat gold niet voor Chinezen en Molukkers. Deze groepen zijn inderdaad niet vervolgd vanwege hun Nederlandse c.q. Europese etniciteit. Dit hebben wij ook nergens beweerd, u maakt die koppeling.
Boek en serie zijn een grote aanfluiting, die laatste nota bene betaald met onze belastingcenten. De NTR en Van Reybrouck geven wel een hele wrange invulling aan het alom bekende spreekwoord: de een zijn brood is de ander zijn dood. Het is om je kapot te schamen.
Mijn maag draait zich om bij het zien van zoveel haat. Dat de Jappen en Ploppers nog steeds vast houden aan hun eigen gelijk is tot daar aan toe. Maar dat nu zelfs Europeanen, waaronder Nederlanders, mee gaan in dit valse frame tart iedere verbeelding. Ik ben verbijsterd en geschokt dat dit kan in Nederland. Dit is zo laag.
De NTR en David Van Reybrouck zouden zich voor dit debacle moeten verantwoorden voor het gerecht.
Wat een koekebakkers. Zie ik het nou goed dat deze serie is geproduceerd door diezelfde engnekken die ook achter De Oost zitten?
Dat ziet u heel goed. Dit ligt in het verlengde van de Oost en het afkoersen op een culturele omslag waarin wij, als zijnde de naoorlogse Duitsers een eeuwig schuldgevoel zullen dragen en dit uiten in een illegitiem ‘saviour-complex‘, waar wij alles en iedereen langs de kleurenwaaier meten en hen met voldoende pigment voortrekken en zij die pigment ontberen zullen veroordelen. Van een objectieve geschiedschrijving bevinden wij ons nu en in de toekomst in rassen-denken waar alles dat inheems is opgeheven, weggecijferd en verbannen is of dient te worden. Het lijkt er sterk op dat het door D66ër Ingrid van Engelshoven gegijzelde Ministerie van OCW de identiteit van de Indische Nederlanders afpakt en zij de Indische Nederlanders als allochtone groep tracht te bestempelen, daarbij niet nadenkend over het feit dat het de Indonesiërs waren waarvoor de Indische Nederlanders op de vlucht waren. Wij laten ons geen identiteitscrisis aan praten.
New Amsterdam Film Company treedt op als de linkse culturele avant-garde uit de metropool regio Amsterdam. Het type van het slag dat een urban LP’tje lanceert in Quartier Putain met de jongens van Topnotch, de laatste gympen halen bij Patta, zich in de hippe kringen van de nachtclub De School in Amsterdam bevinden, om tijdens de George Floyd zaak de Nachtclub zo te demoniseren en veroordelen dat de tent geruïneerd achter is gebleven. Zij die zelf een hip merkje lanceren vanuit de Bijlmer, de wijk waar de blanken verdrongen zijn door ‘post-independence’ Surinamers steevast en masse de groene luxe appartementen in de Bijlmermeer kraakten tot men bij de gemeente de wanhoop dermate voorbij was dat er huurcontracten uitgedeeld werden in ruil voor sociaal buurtwerk. Het kroost van de Bijlmer-bewoners is vandaag de dag terug te vinden in de op subsidie draaiende cultuursector en in gemeentelijk besturen met als resultaat de politisering van het Nederlandse communisme waarbij het niet gaat om klassenstrijd maar om rassenstrijd in de vorm van omroep zwart, kozp, blm en politieke partij BIJ1.
Het Indische zwijgen heeft geresulteerd in enkele Indische Nederlanders die verstrengeld zijn geraakt in de woke-cultuur van de multiculturele anti-Nederland beweging, die zich nu als buitenlander identificeren, want dat is hip en uw eigen afkomst onwenselijk, onbegeerd en onbekend. In dit geval dus als Indonesiër. Zij zijn met weinig maar slaan driftig op de trom bij de NPO waar een podium is voor iedere linkse gek zoals Lara Nuberg, die een plek in het dubieuze lijstje deelt met het o.a. het Kalifaat meisje Laura bekend van M, in dichtere kring ook wel het neukertje dan wel romance van D66 coryfee en sluipmoordenaar van de democratie Kajsa Ollongren.
TLDR: Ja, New Amsterdam Film Company speelt een centrale rol binnen de culturele genocide van D66.
Het is inderdaad zo dat de Bersiap periode veel meer benadrukt had moeten worden, maar de invalshoek
om mensen te benaderen die betreffende periode nog hebben meegemaakt, vind ik heel sterk, vooral ook omdat vooral over deze periode de transparantie van overheidswege ontbreekt. De geschiedenis wordt op deze manier niet eerlijk weergegeven. Het is ook bizar hoe mensen zich op andere mensen, zogenaamde vijanden, op een dergelijke inhumane manier kunnen botvieren.
Zelf ben ik een Nieuw-Guinea veteraan, ook een doofpot affaire, en pas na 40 jaar kwam ik erachter wat er zich na ons vertrek in november 1962, allemaal heeft afgespeeld: zie: website: http://www.westpapuahetvergetenvolk.nl en het boek: West-Papua, het vergeten volk
Na een bepaalde periode, in dit geval 75 jaar v.w.b. Indië komt er nog van alles boven water!!!